Albumoverzicht: neerstortende postduiven - domme mensen leven langer

Eindelijk vliegen ze weer! Op 23 september verscheen het nieuwe album van de leuke punkband "Abfallende Brieftauben" met "Doofsagete LebenLONger". leuke punker? In die tijd werd de term meer dan alleen afgekeurd door de strenge en orthodoxe punks. Zelfs Michael "Olga" Algar, zanger van de Toy Dolls, die internationaal worden beschouwd als de uitvinders van het genre, verwerpt de term nog steeds. Aan de andere kant droegen de crashende letterduiven, die Mirco "Micro" Bogumil in 1983 samen met Konrad Kittner oprichtte, de naam met trots. Doven hoorden hier al aan het begin van hun carrière een reactie op: "Jullie zijn helemaal geen punks!" Van de strikte en orthodoxe. Voor degenen die weinig weten van echte vrijheid...

Vanuit mijn oogpunt was het "plezier" van de neerstortende postduif de echte bevrijding, de lucht om te ademen, de ondeugende glimlach met gebalde vuist, de bloem in het knoopsgat met de klinknagelriem en roodgeregen laarzen. Ze speelden altijd snel, pakkend en podiumduikend en verbroederend op het podium zonder tralies en barrières, zelfs bij grotere evenementen cultiveerden ze eerder dan de meeste. Ze stelden zich open voor de muziekindustrie en weigerden tegelijkertijd. Toen ze in de jaren 150 zelfs hitparades en BRAVO-verhalen behaalden met albums als "Imzeichen des Blöden" en "The Last Makes the Door Shut", schreven ze een satire op hun platenmaatschappij met "EMI" en haalden ze bijna het nummer om ongemerkt het album binnen smokkelen. "De plaat was praktisch in druk", zegt Micro, "alleen op een gegeven moment luisterde iemand echt naar de band tot het einde." De single van het album bestaat grotendeels uit originele oproepen op Konrads AB. In de film "Kein Pardon" van Hape Kerkeling spelen ze kabelhelpers. De rondreizen door de nieuwe deelstaten, die net na de hereniging tot de BRD waren toegetreden, werden 'zelfverdedigingstochten' door door oorlogvoerende fascisten bezet gebied. Ooit volgden XNUMX neonazistische hooligans hen met de trein.

Albumoverzicht: neerstortende postduiven - domme mensen leven langer

Zo'n 25 jaar later zien sommige delen van Oost-Duitsland er nog hetzelfde uit als toen. Logisch dus dat de duiven als eerste single van de nieuwe plaat een pakkend deuntje genaamd "Never Again Pegida" uitpakken. De band werd in 1997 opgeheven, met uitzondering van twee kleine reünieconcerten in 2002. In 2006 moest Micro zijn beste vriend en strijdmakker Konrad op slechts 44-jarige leeftijd begraven na een hartstilstand. Op de grafsteen van Konrad staat "pacem et circenses", een zinspelende mengeling van het Romeinse "brood en spelen" en de albumtitel van de band uit 1993, "oorlog en spelen". Een houding die Micro's nieuwe en huidige kameraad Olli zijn hele leven als fan van de band heeft geabsorbeerd, totdat hij uiteindelijk zelf lid werd in 2013. "Het heeft lang geduurd voordat we samen weer muziek konden maken die echt als duiven klinkt", zegt Micro, "maar het is gelukt." Nu doet alles weer zoals het vroeger was: Opgenomen in eigen studio, zelf geproduceerd, getoerd door het gevaarlijke Oosten. "De meesten van ons adviseerden ons: maak geen nieuw album, speel gewoon de oude dingen. Dat is genoeg." Als je “Wie domme dingen zegt, leeft langer” hoort, kun je alleen maar met een grote grijns op je gezicht uitroepen: Dankjewel, Micro en Olli! Bedankt voor het niet luisteren! Want DAT, beste critici, organisatoren en journalisten, die deze tekst nu lezen, DAT is de lucht die punk moet inademen en die je het gevoel geeft te leven! Geen lange manifesten of profane dronken hits, maar de essentie van veel speelplezier en de weinige duidelijke grenzen die je jezelf stelt voor een waardig, weerbarstig leven. Tegen fascisten. Tegen toezicht. Tegen vroege veroudering. Voor vrijheid, voor plezier, voor het leven waarin het je maar kan schelen! De strikte en orthodoxe? Zit vandaag op feestjes of heb hun eigen huis gebouwd. Omdat ze nooit hebben begrepen dat de beste manier om je kettingen te verbreken, is door heel eenvoudige maatregelen te nemen.

Ik hield altijd van de leuke punk van de twee omdat het de antipool was van de bloedserieuze relpunk van de strikte en orthodoxe. De duiven waren gewoon verfrissend en je kon gewoon feesten. Nu zijn ze terug - en de klassieke postduivenvibes zijn weer te horen. 16 nummers, iets meer dan een half uur, perfect! Meer hoeft het niet te zijn. Goed geproduceerd en een hoes in de stijl van de oude platen. Perfect! Je kunt meteen zien wie hier aan het werk is - vooral in de opener «Das Grauen Teil 3». Hier voel je je meteen teruggevoerd naar de jaren 80 of begin jaren 90. Natuurlijk zijn sommige dingen nogal plat-grappig en dwaas - maar zo zijn ze nu eenmaal. En natuurlijk zijn er nog steeds serieuze problemen. De duiven hebben zich altijd duidelijk tegen rechts gepositioneerd en helaas moeten ze dat weer doen door de AfD en dergelijke. En de rest van de nummers zijn best vermakelijk zonder natuurlijk enige diepgang, maar dat was toch altijd de kerncompetentie van de twee. Grappig tot gek, maar altijd snel en fris onderweg zonder pijn te doen. Bij de concerten die de duiven sinds 2013 weer spelen, ervaart Micro hoeveel hun soort punk eigenlijk heeft bereikt. "Er zijn mensen uit de voormalige Oostzone die zeggen: je hebt ons leven gered." Of kasten, "drie jaar in de gevangenis onder hun riem, getatoeëerd, ringen op hun gezicht", knuffel Micro en zeg: "Je was de beste voor mij als jongen." Geweldig voor alle jonge mensen van vandaag die deze ervaring nu opnieuw kunnen beleven met de duiven. Konrad zou trots zijn op dit werk, jullie koningen van funpunk!

Tracklist

• Het horrordeel 3
• Uitslapen
• Piek punk
• Lindenmeisjes
• de vrijheid sterft
• Nooit meer Pegida
• Gisteren was er geen toekomst
• Agenda leeg
• Het roadie-werk is niet zo eenvoudig als je zou denken
• Tim Boektoe
• pauze
• De bloemen zijn voor u, meneer de politieman
• Weet je wat je met mij kunt doen?
• Er zijn moordenaars in de tuin
• De duiven komen
• Verleden

[rwp-review id=»0″]