Albumoverzicht: The Other - Vrees zelf

Het is niet voor niets dat «The Other» wordt beschouwd als een van de meest bekende horrorpunkbands in Europa. De mix van punk, horror en goth is sinds The Misfits of Danzig in de oren van liefhebbers van hardere muziek. Punkmuziek mixen met geluiden uit andere subgenres en er een (horror)imago aan hangen is op zich geen slecht recept. De vergelijkbaar acterende concurrentie loopt zelden voor op "The Other" in termen van kwaliteit, en toch moet men nuchter zeggen: "The Other" is tot nu toe niet genoeg geweest voor een grote carrière. Na de laatste schijf en het vertrek van enkele bandleden is er nog leven in het oude lijk. In een horrorfilmreeks is het zesde deel meestal buiten adem, anders zou het zichzelf opnieuw moeten uitvinden. Maar films zijn geen platen.

Er zijn in totaal drie jaar verstreken sinds de release van het laatste «The Other» album «The Devils You Know». Een tijd waarin de line-up van de draaimolen zo heftig omdraaide dat de band een tijdlang praktisch alleen bestond uit zanger Rod Usher en drummer Dr. Caligari bestond. Maar met Pat Laveau (gitaar), Ben Crowe (gitaar) en Aaron Torn (bas) vonden ze een adequate vervanger en groeiden ze zelfs uit van kwartet tot kwintet. Met deze line-up brengt de groep nu hun zesde album «Fear Itself» uit. Maar ondanks de bezettingswisseling zijn er niet echt grote verrassingen in de 14 nummers die hier zijn opgenomen. Men hoort dat er nu twee gitaristen aan de start staan, maar verder zijn «The Other» zichzelf trouw gebleven. De groep uit NRW is sinds 2002 onderweg en ondanks de voortdurend wisselende muzikanten, vooral bassisten, heeft hun muziek er niet onder geleden.

De horrorpunkband uit Keulen is niet meer weg te denken uit de Duitse scene, maar het woord punk moet niet te letterlijk worden genomen als het om «The Other» gaat, omdat de stijl van het geluid meer metal-georiënteerd is. Dat geldt ook voor "Fear Itself", dat opnieuw werd geproduceerd door Waldemar Sorychta (Grip Inc., Tiamat, Moonspell), die eerder "The Devils You Know" regisseerde en de uiteindelijke geluidsmix ontwierp voor "New Blood" (2010). Op het nieuwe album vertrouwt «The Other» opnieuw op een brede basis van verschillende stilistische elementen. Wat de platenmaatschappij in haar promotiebrief omschrijft als een "traditionele metalopener" is "nooit meer". En juist dit nummer maakt duidelijk welke moeilijkheden «The Other» zal hebben met de gemiddelde fan, want dit nummer is vooral te begrijpen als «Duitse punk», die niets met de rest van het album te maken heeft. Persoonlijk stoort de muzikale verscheidenheid me helemaal niet, maar critici zouden dit brede scala aan stilistische elementen kunnen beschouwen als een gebrek aan oriëntatie.

The Other - Dreaming of the Devil (officiële video)

Zo ziet de platenmaatschappij ook elementen terug van "Thin Lizzy", "Iron Maiden", maar ook van "The Cult" en "Danzig". En dan is er de punk en, naar mijn mening, een vleugje «The Visiom Bleak», wat waarschijnlijk te wijten is aan de oriëntatie op het donkere onderwerp. Al met al niet slecht, maar ongebruikelijk en misschien een beetje onvoorspelbaar. Meteen na de intro schalt het eerder genoemde "Nooit meer" uit de speakers, waarmee de Keulse inboorlingen voor het eerst de opener in het Duits durven te presenteren. Dit was een moedige stap, zeker na de "Unheilig-Male" die ze moesten accepteren voor het nummer "Eternity" op hun laatste plaat. "The Other" levert hier een waar puntenrek, wat beide fans van "Toten Hosen" en "Böhse Onkelz" zullen vieren. De woede van de jaren 80 sijpelt uit de lijnen en manifesteert zich in de riffs van de gitaren en de furieuze beats van de drums. Grote bioscoop direct aan het begin.

Dan begint de afdaling naar donkerdere sferen. “Bloodsucker” is een van de meest expressieve nummers. Geïnspireerd door de 12-jarige Claudia uit Anne Rice's "Interview with a Vampire", speelt het nummer met het feit dat onsterfelijkheid niet altijd wenselijk is. Wie wil er voor altijd twaalf jaar oud blijven? Het volgende “Black Sails Against A Midnight Sky” en “Dreaming Of The Devil” lijken op elkaar. In “Black Sails Against A Midnight Sky” zijn de gitaarmelodieën overtuigend, maar de zang van Usher vind ik niet echt mooi en het refrein vind ik maar matig. Misschien is het patroon volgens welke de stukken zijn geschreven iets te voorspelbaar, of ontbrak het grote, briljante idee. Het refrein van "Dreaming Of The Devil" zegt ook "Dreaming, dreaming of the devil / Je weet dat het goed komt", wat op de een of andere manier halfbakken lijkt. Op zich een lekker uptempo nummer dat ook op de dansvloer goed tot zijn recht zal komen.

Ik vind “Doll Island – Isla De Las Muñecas” best wel interessant, want het “Isla de las Muñecas” is een eiland in de grachten van Mexico City, waarop – passend bij de naam – honderden verminkte speelgoedpoppen in de bomen hangen. Het verhaal achter deze poppen is dat ze op het eiland werden gehangen om de geest af te weren van een meisje dat in de buurt van het eiland was verdronken. Maar terug naar de muziek, want deze is goed gedaan op de zesde titel. Het nummer begint met een rustig stuk, grotendeels gedragen door bas en zeldzame, licht vervormde gitaren, terwijl Usher met half gefluisterde zang het verhaal van het verdronken meisje inleidt. De titel verandert dan in een klassiek heavy metal-gedeelte, gevolgd door oppervlakkige, geslaagde melodieën. Geweldige compositie! Wanneer een horrorpunkband zich bezighoudt met de wreedheden van de Tweede Wereldoorlog, kijkt naar de huidige situatie en twee en twee bij elkaar optelt, komt er een nummer als “German Angst” uit. Als je naar groepen als Pegida kijkt, zie je hoe vreselijk actueel het onderwerp nog steeds is. "German Angst" is een heavy metal nummer waar je echt van opknapt.

The Other - Never More (Lyric Video)

De tweede helft van het album is eigenlijk een evenwichtsoefening tussen middelmatigheid en hogere klasse, maar ook tussen metal en punk. Hoewel er echt goede nummers als "In The Dark" en "Screams In The Black House" op staan, klinkt "Funeral March" iets te schel voor de titel, al doet de zang van Usher je denken dat Iggy Pop en Billy idool zijn in het couplet met in de kamer staan. "The Price You Pay" bevat een van de beste "The Other" refreinen aller tijden. De zang klinkt geweldig en instrumentaal heb je afwisselende melodieën, wisselende ritmes en geweldige ideeën in petto. In «Rise» komt punk weer om de hoek kijken en ademt qua inhoud en uiterlijk horror en B-film-esthetiek uit. Het album wordt gecompleteerd door het dramaturgische "Mephisto", een zeer grote hit, die als uitsmijter een prima keuze is, omdat je er weer naar wilt luisteren. De "Mephisto" riff doet vaag denken aan "Subway to Sally", zij het niet het gelijknamige nummer. Het refrein, dat in zijn eenvoud nauwelijks te overtreffen is, Rods donkere, uitgesponnen "Mephisto" met de kille, bijna metaalachtig aandoende regel "Call my name" wordt een spannend geheel dat live zeer goed te realiseren is.

"Fear Itself" is een geslaagd album dat zich niet hoeft te verschuilen achter zijn voorganger. Aangezien na het laatste album de helft van de bandleden naar nieuwe oorden verhuisde, was het duidelijk dat «Fear Itself» anders zou klinken. Vooral de tweede gitaar maakt het geluid volumineuzer en met nog meer druk. Dit is vooral merkbaar op nummers als «Funeral March», met zijn sterke bastrack, die heerlijk wordt uitgewaaierd door de twee gitaren. Dankzij Pat Laveau en Ben Crowe op zessnaren en Aaron Torn op bas, evenals de enorme stoten van Doc Caligari, begint uitsmijter Mephisto met een ongelooflijke kracht die voorheen niet mogelijk was. Hopelijk blijven de vijf heren nog even bij elkaar, want de samenwerking doet verlangen naar toekomstige platen. De band laat zien dat er niets te vrezen valt dan de angst zelf, ze gaan in ieder geval onverschrokken hun gang en laten zich niet afremmen door het vertrek van bandleden. Integendeel, een beetje frisse wind lijkt de band goed te hebben gedaan. "Fear Itself" had een paar kleine verrassingen kunnen gebruiken, maar "The Other" blijft trouw aan zichzelf. De mix van punkrock en horror uit de jaren 80 loopt door het hele album. Naast een goed gedoseerd snufje zout zitten er ook een haar of twee in de soep, maar daar kun je overheen komen - het komt erop neer dat het schijfje leuk is, Rods stem nog steeds fijn om naar te luisteren, de tracks zijn met veel verve en een goede sfeer opgenomen. Al met al zijn er veel leuke, kleine experimenten die het album verrijken zonder de rode draad door te snijden. Iedereen die «The Other» al leuk vond, zal ook tevreden zijn met «Fear Itself». Vanwege het vermakelijke karakter van de plaat is het zeker genoeg voor een aanbeveling! Duim hoch liever af in de horrorfilm! "Fear Itself" is bloederig, maar stinkt niet!

"Dreaming of the Devil" - Achter de schermen met The Other

Tracklist

1. Angst zelf
2. Niet meer
3. Bloedzuiger
4. Zwarte zeilen tegen een middernachtelijke hemel
5. Dromen van de duivel
6. Poppeneiland - Isla de las Muñecas
7. Duitse angst
8. Schreeuwt in het zwarte huis
9. In het donker
10. De prijs die u betaalt
11. Begrafenismars
12. Dierlijk instinct
13. Stijgen
14. Mephisto

[rwp-review id=»0″]